Μια απρόσμενη επίσκεψη

Πάω ν ανοιξω την πόρτα μου να μπώ στο σπίτι.
Παραβιασμένη.
Τι κι αν ήρθε κλειδαράς,τι κι αν ήρθε αστυνομία,τι κι άν μετά τον πανικό τακτοποιήσα το σπίτι.
Ο καναπές έχει καρφιά,η ανάσα είναι βαριά,το βλέμμα πέφτει στις σκιές νομίζοντας ότι εντόπισε μιά κίνηση.
Εχω ανάγκη απο ξεκούραση.
Εχω ανάγκη,να μάθω να ζώ,με τη βεβαιότητα πλέον,ότι είμαι κι εγώ,ενας απο τους ανυπεράσπιστους,στο έλεος των κακόβουλων στοιχείων.
Και να συνεχίσω να ζώ,και να συνεχίσω να κοιτάζω το φόβο στα μάτια.
Και να τον αγνοήσω.
Και να χαράξω την επόμενη μέρα,σα να μην υπήρξε η προηγούμενη.
Τελικά,όλα μια ιδέα είναι.Μια επιλογή.
Να προχωράς η να περιμένεις.
Τινάζω τα μπατζάκια μου κ προχωρώ.
Κανείς δε μπορεί να κλέψει τη ζωή μου.

Βαριέμαι

Βαριέμαι,έγινα τεμπέλης,βάρυνα πολύ..
Σκέψεις αρνητικές, σκέψεις που με πάνε πίσω, πριν χρόνια, ν'ανασκαλεύω με την κουτάλα της νιότης μνήμες πρωϊμες, σημαντικές, ζωντανές.
Πρόσωπα και λόγια υπαρκτά -σκόνες και θρύψαλα τώρα- θραύσματα αδέσποτα, ατάκτως εριμμένα, που κάποτε βρήκαν ένα στόχο, μα τώρα πιά, πονάει η σκουριά τους σαν τότε…...
Βράδυ αργά με τ'αυτοκίνητο στην εθνική, τσιγάρο, μουσικούλα, μια ψυχή στο διπλανό κάθισμα ανασαίνει και κοιτάζει απ'το παράθυρο της επιστροφής..
Ο ίδιος δρόμος, το ιδιο σκηνικό με τότε..
Άλλη ψυχή, το ίδιο παράθυρο, ο ίδιος δρόμος...
Σφίχτηκα να μη δακρυσω,αναψα κι αλλο τσιγαρο..
"Γιατι καπνιζεις παλι?" - "Τι να σου πω,δεν ξερω"...
Κλωτσανε οι λεξεις το μυαλο μου, ματωνουν παλι τα ματια τον οριζοντα..
Ποια ταξιδια και ποια ονειρα εχουν αφησει τα λαστιχα μας γραμμενα στην ασφαλτο, ποσα χιλιομετρα γραψαν οι καρδιες μας, ενα κοντερ η ζωη,ενα στροφομετρο...…
Και μου πιασε το χερι εκει στα σκοτεινα, κρυφα, χιλιαδες κοσμος γυρω μας, και τα βεγγαλικα να σκανε ψηλα στον ουρανο..
Σ'αγαπω της ψιθυρισα στ'αυτι, για ν'ακουσει μονο εκεινη, και μ'ακουσανε ολοι μα ολοι
Κι αναψανε βεγγαλικα στο μωλο να καψουν ολο τον κοσμο, να μεινουμε μονοι μας αγκαλιασμενοι ως το πρωι, που ο ηλιος θα τρυπωσει απ το παντζουρι και θα ζεστανει τα κορμια μας…..
Κι υστερα δρομος, χιλιομετρα πολλα..
Αναψα κι άλλο τσιγαρο, γελαει κι αυτή διπλα μου -αυτή η άλλη
Στα ιδια σοκακια περπατησαμε, επιτηδες το εκανα, ηθελα να δω πως θα νοιωσω…
Κι αυτή γελαει, κι εγω κλαιω, και κλαιμε μαζι..
Κλαιμε που επιστρεφουμε αδειοι στην πολη, μ'ένα αυτοκινητο γεματο καμμενα βεγγαλικα, από κεινα που καιγανε οι αλλοι, που καιγανε τον κοσμο τους και μεναν μονοι στο μωλο……
Και μου πιασε το χερι, με ξυπνησε, με χαστουκισε, με εβρισε, εσκισε την ψυχη μου και βγηκε, δεν μπορεσα να την κρατησω φυλακισμενη άλλο ,μεσα στη ναφθαλινη της λησμονιας, εγινε τραγουδι στο ραδιοφωνο να με συντροφευσει και να τελειωσει με τις διαφημισεις…
Θ'αναψω ένα τσιγαρο..
Κοιμηθηκε το μωρο μου διπλα μου κι ημερεψα κι εγώ..
Εχουμε δρομο ακομα..
Λαστιχα να λυωσουμε στο δρομο, στροφες κι ευθειες να μπαλωσουμε……
Κι εγώ βαριεμαι, τεμπελιαζω, βαραινω, βυθιζομαι, αρνουμαι…
Και σκανε τα βεγγαλικα στον ουρανο και ειμαι μονος, εγώ τα ριχνω τοση ωρα, εγώ καιω τον κοσμο τοση ωρα,βαραω την καμπανα απ'τη σκοπια, εγερτηριο, συναγερμος…
Φωτια - φωτια - φωτια..
Καιγομαστε κοσμε, γινομαστε σταχτη γκριζα και καφετια και γινομαστε ηλιαχτιδα και τρυπωνουμε απ τα παντζουρια των αλλων, ζεσταινουμε τα κορμια τους - τους ξεσηκωνουμε, τους γαργαλαμε, τους βγαζουμε βολτα και ταξιδι μ ενα χαρταετο κι ένα αλεξικεραυνο..
Γινομαστε γραναζια, βαλβιδες, εξατμισεις, μαρσπιε κι αφηνουμε χαρακιες στην ασφαλτο της ζωης μας…
Σημαδευομαστε και σημαδευουμε μια εξοδο και φτανουμε πια στην πολη της ελπιδας, της αγαπης -την πολη των ανθρωπων…
Φτανουμε κι όλα καλα..
Τοσα χιλιομετρα πισω, τοσα αποκαϊδια, τοσα σπασμενα..
Φτανουμε κι εκεινη κοιταζει απ το παραθυρο όπως τοτε..
Σφιχτηκα μα δεν τα καταφερα, κι ένα δακρυ το εσκασε..
Δε με ειδε, δαγκωθηκα, γυρισα απ την άλλη να κοιταξω μπροστα, στο δρομο της επιστροφης..
Μου χαμογελαει, με πειραζει που καπνιζω, με τσιμπαει να προσεχω, με φιλαει στο μαγουλο και ξαφνικα βουταει…
Και χανεται μεσα μου, κι εξαφανιζεται…
Βουταει στη λιμνη της καρδιας μου και γινεται βαρκα, γινεται κουπι, γινεται σκοινι και με τραβαει στο φεγγαροφωτο, ρομαντικη κανταδα……
"Δε θα μου πεις καληνυχτα?" - "Καληνυχτα, θα τηλεφωνηθουμε αυριο ετσι?"
"Ναι, και να προσεχεις την επιστροφη και μην καπνισεις άλλο, αμαν πια" - "Ενταξει, δε θα καπνισω"
Καληνυχτα - η πολη των ανθρωπων, κι ο ηλιος και η λιμνη και οι φωτιες και τα βεγγαλικα με συντροφευουν..
Κι εχουμε ακομα δρομο - μ'ακουτε?
Εχουμε ακομα δρομο πολύ, θραυσματα αδεσποτα, ατακτως εριμμενα, που καποτε βρηκαν το στοχο, μα τωρα πια ποναει η σκουρια τους σαν τοτε…
Κι αγαπη πολύ, πολύ, ατελειωτη αγαπη να γεμισουμε τα βαρελια ολου του κοσμου να μεθυσει - μ'ακουτε?
Να μεθυσουμε ολοι μαζι την επόμενη φορα.
Στο άλλο ταξιδι - στον άλλο πηγαιμο - που τόσο τον βαριέμαι.

Όνειρα γλυκά

Ξεκαβαλάω το παπί,το δένω στο γνωστό του δέντρο,στο πεζοδρόμιο κάτω απο το σπίτι.
Ψάχνω την κουλούρα,να δω αν το κλειδωσα καλά,βγάζω το κράνος.
Πολύ κρύο απόψε.
Ανοιξη λένε τα ημερολόγια αλλά μάλλον χειμώνα μου θυμίζει.
Στη διαδρομή ένοιωσα μιά ανατριχίλα γνώριμη απο παλιά.
Ενοιωσα ότι ήμουν μόνος,και ότι ήθελα να τρυπώσω σ ενα μπαρ,ανάμεσα σ αγνωστους,
ν 'ανοιξω το σελοφάν απο τα αγαπημένα μαρλμπορο,και να χνωτίσω με κάπνα τις σκέψεις μου,χαμένος σε μιά παρακμή,σε μιά άκρη της πόλης.
Και όταν απο αυτά και τ άλλα,βγείς στο κρύο,αυτή η ανατριχίλα που σε κάνει να σηκώνεις το γιακά και να κουμπώνεσαι,σου λέει ότι είσαι ακόμα στα πόδια σου,και ότι ήρθε η ώρα να πας στο σπίτι,και ότι κάποιος σε περιμενει,και ότι δεν εισαι μόνος παρεα με ενα sms στην τσεπη,ουτε με τις ατάκες της μπαργούμαν η τα κολλητα ιδρωμένα φανελάκια απο τα γκαρσόνια.
Αλλά ότι κάπου έχεις να πας.
Και το νοστάλγησα αυτό.
Γιατι τελευταία είμαι χορτάτος,και το κρύο ακόμα,και οι αναμνησεις,σπανε στο -θαρρεις πανύψηλο- εσωτερικό μου αλεξικέραυνο,τον προσωπικό μου κυματοθραύστη,στο ρωμαλέο μου ανάχωμα,στην αεράμυνα μου ρε παιδι μου,και δε μ αφήνουν -γαμώτο- να νοιώσω,την εγκατάλειψη,στην οποία έβρισκα άλλοθι και καταφύγιο,και σπίτι και συμπαράσταση,και περιπέτεια και αλήθεια,για τόσα χρόνια,που το πετσί μου ζάρωνε και τεντωνόταν στον παλμό της,στο χρώμα και τον ήχο της,και που μονάχα όμοιες φάτσες αλλόκοτων ανθρώπων μπορούσαν να κατέχουν στην ίδια αναλογία η παραπλήσια.
Κι αναρωτιέμαι μερικές φορές,τι νοσταλγώ,τι θυμάμαι πραγματικα,κι απάντηση δε μπορώ να δώσω,γιατι νομίζω οτι ποτέ δεν υπήρξαν ολα αυτα τα βράδια,και οτι απλά παραλληρώ,οτι ονειρευομαι,οτι φουσκώνω την ασημαντοτητα μου και την κάνω μυθο -χωρις μπυρα ομως- ,οτι τελικα εχω αναγκη να καλλιεργώ ένα παρελθον πιο ενδιαφερον απ οτι πραγματικα ηταν καποτε.
Και ότι δεν ειμαι παρα,ένας μετριος ανθρωπος,που περπατα σ αυτη τη γή,και κρυώνει οπως όλοι,και άλλοτε εχει γιακα να σηκωσει,κι άλλοτε δεν έχει,παρα ένα μισοφόρι να κρυβει την ολοδική του γύμνια.
Ισως να είναι έτσι τελικά,μια -στο περιπου-πραγματικότητα,το όνειρο μιας κουρασμενης νύχτας,με μπολικα χασμουρητα μπροστα στο χαζοκουτι,μια πιτσα και μια κοκα κόλα,και το μονοτονο εγερτηριο στις 7 για τη δουλειά,για την καθημερινη συνήθεια.
Και το νοσταλγησα κι αυτό.
Την αγκαλια,την μυρωδιά της,τη φωνή και το φιλί της.
Και την επιστροφή,και την ειρήνευση,και τα χαζομαλώματα μας,και όσα βραδια νοίωθω δικά μου,μοναδικά,χωρίς καμμία λύπη,μαζί της,σα να ανήκω στο σώμα της,να είμαι ένα κομμάτι του οργανισμού της,ξεχωριστό,και να ζεσταίνομαι απο το αίμα και την άχνα της,εκεί στα ζεστά,στα απάγγια.
Και ίσως το ένα να μη μπορει να υπαρξει χωρις το άλλο,το κρυο και η ζεστη,το ασπρο και το μαυρο,και τα χει καταραστει η φυση μαζι να μενουν να παρηγοριουνται οταν οι δικαιολογιες ειναι φτηνες και τα ποτήρια άδεια.
Και ισως να μη μπορώ πάντα να επιλέξω ποιος θέλω να είμαι,αλλα να είμαι όλα αυτα μαζί,περασμενα ξεχασμενα και τωρινα κι αυριανά και πολύ μακρινα,και ο χρόνος να είναι απλά μια συνθήκη,μια εξίσωση στα τεφτέρια του συμπαντος,που άλλοτε βγάζει το χρυσό γκανιάν και άλλοτε μας παιρνει και τα ρέστα.
Και ίσως απόψε,να μου λείπεις απλά,εσύ,και όσα όνειρα γλυκά κάνουμε μαζί,είτε μαζί,είτε χώρια.

Question and answer- Charles Bukowski

He sat naked and drunk in a room of summer
night, running the blade of the knife
under his fingernails, smiling, thinking

of all the letters he had received
telling him that
the way he lived and wrote about that--
it had kept them going when
all seemed
truly hopeless.

putting the blade on the table, he
flicked it with a finger
and it whirled
in a flashing circle
under the light.

who the hell is going to save
me? he thought.

as the knife stopped spinning
the answer came:
you're going to have to
save yourself.

still smiling,

a: he lit a cigarette
b: he poured another drink
c: gave the blade another spin.

Δυναμιτάκι η μπόμπας?

Αν ημουν ο ανδρεας ο μικρουτσικος θα ειχα βγαλει ενα δισκο με το ονομα "να μαστε παλι εδω ανδρεα"ειμαι ομως ο μπομπας και λογω του μπαν στο φόρουμ, δε μπορω να βγαλω δισκο η εστω ενα τιμιο ηθικο και μερακλιδικο ποστ με τιτλο "ναμαστε παλι εδω ρε μπομπα"...
ετσι θα αρκεστω να βγαλω δισκο για να μαζεψω τα κερματα, τις πενταροδεκαρες ,τα χαρτονομισματα ,τις επιταγες -ακαλυπτες και μη -και οτι δυναται να δωσει ο πασα ενας λογιος, φιλοδοξος αλλα κυριως φορουμιστας ματαιοδοξος, κενοδοξος ,οξυμωρος και αντιπαροχος η απλα admin-arxos, εκατονταρχος και τα λοιπα υποκοριστικα και ξεκαρδιστικα νικ-νειμς που παρελαυνουν στην οθονη,στο γκριζο φοντο,στις γκριζες παλιες καλες γειτονιες που συχναζω,ζητωντας την προσοχη αλλα και την κατα-κραυγη σας,αξιοτιμοι δικαστες,εφετες,διαδικοι,δικηγοροι,εισαγγελεις,και λοιποι πασατεμποι τις μοτοκοινωνιας μας...
εις το ονομα της αληθειας και της αξιοπρεπειας και κυριως της honda...εεεμ.. .συγνωμη..της μαμας πατριδας ,θεραπαινιδας ,ακριδας ,μαριδας κλπ σε -ίδας...βγαζω τον ταπεινο αυτο λογο -ως αλλος μελιστας- που αδικα εριξε μια σφαιρα-δυναμιτιδα στο φτωχο σκυλι και το...ξετσουρτσουρισε..πανω στην ωρα της μεγαλης θλιψης,ξερετε,εκεινη τη στιγμη ας πουμε που περιμενεις να κατεβουν τ αλογα στην Κ13 αλλα το γκριπ γλυστρα στο ιδρωμενο γαντι και το επαναντατικο ελατηριο σε αφηνει συξυλο με την προσδοκια οτι στον επομενο γυρο θα κατεβασεις ενα δεκατο...και στο καπακι τρως ντουμπλα απο υποκυβισμενο τετρακυλινδρο-μηρυκαστικο στην εξοδο,μενοντας με το ηλιοβασιλεμα αγκαλια και τον μυρωδατο κορφο του ολυμπιου να παρηγοριεσαι.. .
αδελφοι προς τι το μισος και ο αλληλοσπαραγμο ς,θα ελεγε ο τζιμης πανουσης απο αμβωνος..εστω ο γκουσγκουνης την ωρα που εσπρωχνε βραχο..για να βρει μια ακρη στο μπλεξιμο που το συμπαν δημιουργει για να χωρισει την ίρα απο το σταρι η εστω τον γρηγορο απο το κατα συρροη κουλαδι..αναρω τιεμαι λοιπον προς τι ο ονειδος ,η ενσταση,η αντιρρηση και η βαρυστομαχια,προς τι το καντηλαναφτικο παραληρημα την ωρα που βγαινει η εικονα (της) για προσκυνημα στο προαυλιο της μονης,για ποιο λογο παπαδες,αρχιεπισκοποι,κωλοπιτσουνια και τσανακογλυφτρα κια,βαβυληδες και καπετανιοι,αδελφατα,θεσφατα και μουνοτριχαδες,ποδοπατιεστε για να πεταξετε τον λιθο τον μονογενη,τον εκ του βραχου προερχομενο και αυτοτροφοδοτου μενο..τον εκ μπομπός και δυναμιτιδος εκπορευομενο ,τον συν πατρι και υιο μπομπα συνπροσκυνουμενο και λοιπα και λοιπα...
η σε απλα ελληνικα..δε γαμιεστε αδερφοι..και αδερφες...ν αγιασουμε ολοι μαζι σε τουτο δω τον τοπο τον χλοερο...τον χιλιοκατουρημενο...
και θα ρωτησεις εσυ εκει πισω,γιατι ρε μπομπα,αφου ενοχλεις,δεν κανεις παρα διπλα..η εστω μια μετανοια,ενα ταμα,ενα κερι κ μια λαμπαδα της λαμπρης να μην αναψεις για το τιμιο σκηνωμα..την τετραποδη φιγουρα μιας απωλειας δε σεβεσαι..δεν εκτιμας και δεν αφηνεις τον κοσμο να πορευεται με την ησυχια την ηρεμια και τα πιστευω του..αλλα σαν την σφηνοπουτσα πεταγεσαι και χωνεσαι..με τα ρουχα του αλλουνου,του πατριωτη σου,και μας τη λες κι απο πανω..θρασυδειλο καθαρματακι..δ υναμιτακι?
θα σηκωσω απορρημενος τους ωμους,θα κοιταξω πανω απο την εφημεριδα που διαβαζω (τη Βραδυνη παλιοκομμουνια) θα ρουφηξω ενα λουνγκο απο την εσπρεσιερα των βορειων ταξιαρχιων και θα αφησω μια ψιλη πορδη..ισα να δεγραδαρω το...βαθος..κα ι το μηκος της ηθικης ψωλης που με τοσο περισσο καλλιτεχνικο σταυροβελονιτικο οιστρο αρχοντοκρατατε πασαδες μου...
και περιφερετε ολο χαρη κ ζωντανια...απο βρακι σε βρακι,κι απο σελιτσα σε σελαρα...δικυλ ινδρη,τετρακυλινδρη η απλα μια ορθια μονοκυλινδρη εξοχως σουζαινουσα και ασθμαινουσα απο τα συμπλεκταρισμα τα στη λεωφορο καβαλας με φοντο την τραβεστι Αννα..ματζουρα να...
και επειδη στο βαρβατο καλαματιανο πεος μου τελικα...ποσο παει το καλαματιανο κιλο αφου δεν καπνιζω παρα μονο βριζω απο συνηθεια,τοσο στα στρωτα οσο και στα ντουρα καλλιαρντα,περικαλως σας θερμα,εξοχοτατοι βροντοψωλαριοι και μουνοσφουγγαρι οι,αλυτρωτες ψυχες διποδες και τετρα-τροχες,εξ αναγκης φιλοι και συγγενεις,εξ αγχιστειας ηθικα βλασταρια πανω σε μερικα σαπια κουφαρια ιδεολογικα,μερες του πασχα πλησιαζουν,με κοκκινα -φτου κακα- αυγα,σας προκαλω να με..αγνοησετε. .και να αδιαφορησετε..
που κυκλοφορω αναμεσα σας κουνωντας το δαχτυλο στο μοναδικο μου εχθρο..τον αλλο μου εαυτο..
το μονο σοβαρο αντιπαλο κ αντιλαλο και αντι-σαχλο..
και να γυρισετε απο την αλλη μερια την σπανακοπιτα μπας και ξεραθει και γινει τραγανη σαν τις ζωες σας...

Τίποτα δεν είναι δωρεάν

Μεγαλώνοντας γίνεται ολοένα και πιό δυσβάσταχτη η διαπίστωση πώς τα πάντα,πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων δίνονται αντί κάποιου αντιτίμου.
Και άν η συνθήκη αυτή αποτελεί ένα νόμισμα κοινωνικής διαπραγμάτευσης,όταν σκέφτομαι πως ακριβώς το ίδιο ισχύει και στις διαπροσωπικές σχέσεις,θυμάμαι τον Μπουκόφσκι.
Γιατί τον συγκεκριμένο θα μου πείς?
Γιατί αντιπαθούσε τους ανθρώπους,έστω και άν όλο το έργο του δείχνει το αντίθετο.
Αντιπαθούσε τους ανθρώπους που συνάντησα χτές,και συναντώ καθημερινά,οι οποίοι μου θυμίζουν φιγούρες σε ηλεκτρονικό παιχνίδι,που ενώ αρχικά σου επιφυλάσουν την έκπληξη της γνωριμίας τους,στη συνέχεια γίνονται απολύτως προβλέψιμοι και επαναλαμβανόμενοι,μάλλον επειδή έχουν οικειοποιηθεί ένα τέτοιο ρόλο μέσα στο περιβάλλον τους.
Μιλάω για όσους κάνουν "business", όχι με την έννοια τις παραγωγής χρήματος ,που στην τελική προυποθέτει και δημιουργικό πνεύμα, αλλά σε όσους με κάποιο τρόπο θεωρούν ότι ανήκουν σε μία κάστα εξυπνότερη,ικανότερη,δυνατότερη και πιό ανταγωνιστική, η οποία κρατά τις μοίρες της ανθρωπότητας στα χέρια της και μόνο αυτή μπορεί να αποφασίζει ποιοί θα επικρατήσουν τελικά στο νεοελληνικό κίτς στερέωμα -ως άλλοι Νωε που καθ ομοίωση συλλέγουν τα δυνατά ζώα-φίλους τους για να αντέξουν τον (κόντρα στη δική τους θεωρία-κωλοτρυπίδα) κατακλυσμό-.
Μιλάω για όσους αναγκάζουν τον Μπουκόφσκι να περνά τις νύχτες του μπροστά σε μιά μπουκάλα κόκκινο φτηνό κρασί κι ένα πακέτο τσιγάρα,γιατί τα φώτα της πόλης έγιναν πολύ δυνατά για τα μάτια και την ψυχή που γυρεύει διεξόδους,και δωρεάν επιβίωση,μέσα σ ένα τσιμεντένιο -καλά τετραγωνισμένο- λαμπερό κοσμικό και χαρούμενο σύμπαν.
Τίποτα δεν είναι δωρεάν.
Το θέμα είναι ότι αυτό το τίποτα έχει μπατάρει προς τη μεριά του χάους,επικίνδυνα πολύ...